💠آیا افزایش سن سبب کاهش خاطرات ما از روابطمان با دیگران می شود؟
خلاصه: محققان مکانیسم جدیدی را در نورون ها شناسایی کرده اند که باعث می شود خاطرات مرتبط با تعاملات اجتماعی با افزایش سن کاهش یابد. علاوه بر این، آنها توانستند از دست دادن حافظه در مدل هایی از موش ها را معکوس کنند.
✔️یکی از ناراحت‌کننده‌ترین جنبه‌های کاهش حافظه مرتبط با افزایش سن این است که نمی‌توانید چهره‌ای را که همراه با نامش که چند ساعت قبل با او صحبت کرده‌اید، به خاطر بسپارید. در حالی که محققان نمی‌دانند چرا این اختلال رخ می‌دهد، مطالعه جدیدی که در دانشکده پزشکی دانشگاه مریلند (UMSOM) انجام شد، سرنخ‌های مهم جدیدی را به ما ارائه کرده است.
✔️محققان با استفاده از موش های پیر، مکانیسم جدیدی را در نورون ها شناسایی کردند که باعث می شود خاطرات مرتبط با این تعاملات اجتماعی با افزایش سن کاهش یابد. علاوه بر این، آنها توانستند این از دست دادن حافظه را در آزمایشگاه معکوس کنند.
✔️محققان می گویند که یافته های آنها هدف خاصی را در مغز شناسایی کرده است که ممکن است روزی برای توسعه درمان هایی استفاده شود که می تواند از کاهش حافظه به دلیل پیری جلوگیری یا معکوس کند. مشکلات حاصل از پیری حافظه با مشکلات ناشی از بیماری هایی مانند #آلزایمر یا دمانس متفاوت است.
در حال حاضر، هیچ دارویی وجود ندارد که بتواند از دمانس شناختی ناشی از پیری، جلوگیری یا معکوس کند.
✔️دکتر میشی کلی، می گوید: «اگر یک فرد مسن در یک مهمانی شرکت کند، به احتمال زیاد نام یا چهره سایر شرکت‌کنندگان را می‌شناسد، اما ممکن است در به خاطر سپردن نامشان با چهره مشکل داشته باشد.»
✔️این نوع خاطرات که چندین بخش از اطلاعات را در یک تعامل شخصی به هم مرتبط می‌کنند، به اصطلاح، خاطرات اجتماعی، به آنزیمی به نام PDE11A در بخشی از مغز که مسئول حافظه مربوط به تجربیات زندگی است، نیاز دارند.
✔️سال گذشته، دکتر کلی تحقیقی را روی PDE11A منتشر کرد که نشان داد موش‌هایی با نسخه‌های ژنتیکی مشابه آنزیم PDE11 نسبت به موش‌هایی که نوع متفاوتی از PDE11A دارند، قدرت بیشتری برای تعامل دارند.
✔️در این مطالعه جدید، دکتر کلی و تیمش به دنبال تعیین نقش PDE11A در حافظه اجتماعی در مغز سالخوردگان بودند و اینکه آیا می توان از دستکاری این آنزیم برای جلوگیری از این از دست دادن حافظه استفاده کرد.
✔️پژوهشگران می‌توانند «تعامل‌های اجتماعی» موش‌ها را با همسایگان‌شان مطالعه کنند و ببینند که آیا آنها حاضرند غذای جدیدی را امتحان کنند، بر اساس خاطراتشان از مواجهه با آن غذا و بر روی موش ها دیگر.
✔️موش ها دوست ندارند غذاهای جدید بخورند تا مریض نشوند یا حتی بمیرند. وقتی موش‌ها بوی غذا را از نفس موش دیگری استشمام می‌کنند، بین بوی غذا و بوی فرمون‌های موش دیگر ارتباط برقرار می‌کنند که حافظه آن به مانند یک سیگنال ایمنی است که هر غذایی با آن بو برای خوردن در آینده بی‌خطر است!
✔️دکتر کلی و همکارانش دریافتند که اگرچه موش های پیر می توانند هم بوهای غذا و هم بوهای اجتماعی را به طور جداگانه تشخیص دهند، اما شبیه به دمانس شناختی در افراد مسن نمی توانند ارتباط بین این دو را به خاطر بسپارند.
✔️آنها همچنین دریافتند که سطوح PDE11A با افزایش سن در افراد و موش‌ها افزایش می‌یابد، به‌ویژه در ناحیه‌ای از مغز که مسئول بسیاری از انواع یادگیری و حافظه به نام هیپوکامپ است.
✔️ این آنزیم اضافی در هیپوکامپ به در جایی که به طور معمول در موش های جوان قرار داشت یافت نشد. در عوض، ترجیحاً به صورت رشته‌های کوچکی در بخش‌های نورون‌ها تجمع می‌یابد.
✔️محققان تعجب کردند که آیا داشتن PDE11A بیش از حد در این رشته‌ها به این دلیل است که موش‌های مسن‌تر خاطرات اجتماعی اجتماعی خود را فراموش کرده‌اند و دیگر غذای مطمئنی را که در نفس موش دیگری استشمام می‌کنند، نمی‌خورند. برای پاسخ به این سوال، آنها با حذف ژنتیکی ژن PDE11A در موش، از این افزایش های مربوط به سن جلوگیری کردند.
✔️بدون PDE11A، موش‌های مسن‌تر دیگر حافظه اجتماعی را فراموش نمی‌کردند، به این معنی که غذای سالمی را که از نفس موش دیگری بود، خوردند. هنگامی که محققان PDE11A را دوباره به هیپوکامپ این موش‌های قدیمی اضافه کردند، موش‌ها یک بار دیگر حافظه اجتماعی اجتماعی را فراموش کردند و دیگر غذای سالم را نمی‌خورند.
✔️او و همکارانش به شوخی می گویند که هر دارویی که PDE11 را از بین ببرد باعث می شود که شما دوستان و خانواده خود را به خاطر بسپارید، اما ممکن است دیگر آنها را دوست نداشته باشید.
مغز پیر می‌شود!، بنابراین بسیار مهم است که مطالعات تحقیقاتی پایه‌ای همانند این مطالعه داشته باشیم تا به ما در درک بیشتر کمک کند و در نهایت راه‌هایی برای جلوگیری از دمانس شناختی پیدا کنیم.»
منبع: https://bit.ly/3Bc1EpI
دیدگاهتان را بنویسید